KENDİ YAŞAMINDA NE KADAR VARSIN?

 Yaşam nedir?Binlerce cevabı olabilecek nitelikte bir soru aslında.Bana göre yaşam bir yolculuktur.Sadece bu tanımla sınırlı değil tabiki de yolculuğun anlam bulabilmesi için bu yolculuğa özü itibariyle değer katan bir yolcunun da olması gerekir.İşte o yolcuda kültürüyle, zihniyetiyle,sosyal kimliğiyle,diliyle,diniyle kısacası her bir özelliğiyle biri diğerinden “Biricik Olan İnsan”dır.

Yaşamının ilk anından beri insan doğduğu yere,zihniyete,kültüre uyum sağlamaya,kendisini de bu değerlerle bütünleştirmeye çalışır.Kendince başkalarının gözünde var olmasının,toplumda yer edinmesinin,saygı görmesinin,o toplumun gerçek bir üyesi sayılmasının ilk adımı budur çünkü. Peki her insan var olduğu toplumda bu saydıklarımı yapmasına,özen göstermesine rağmen istediği,hayal ettiği konumda mıdır?Bence hayır.Çünkü sergilediği davranışları insanlığının,özünün var olmasının gereği olmaktan ziyade bir zorunluluk,mecburiyet ihtiyacı duyduğu için yerine getirmiştir.Bu mecburiyet,zorunluluk ihtiyacı ona yaptıklarından,davranışlarından sonra kesin başarılı sonuçlar alacağını,toplumda saygın bir konuma geleceğini,değerleri benimsediği için toplum tarafından hak edilmiş bir konuma geleceğini vaat eder.Bu vaat gerçekleşmediğinde ise,o davranışlar esnasında kişi gerçek benliğiyle var olamadığı için,davranışlarını başkalarının beklentisine göre bir bakıma çıkarına göre gerçekleştirdiği için suçluluk, başarısızlık, kabullenmeme, karamsarlık gibi olumsuz duygulara kapılır.

İnsan kendi bütünüyle var olmadığı,özünü gerçek anlamda yansıtmadığı her an her saniye yaşamının seyircisi olur.O,bu,şu vb ötekilerin yönettiği onların başrolünde olduğu bir filmin seyircisi.İşte bu noktada kendimize şu soruyu sormamız gerekiyor:Kendi yaşamımda ne kadar varım?Sorunun yanıtı dünümüz,bugünümüz ve şimdimizde saklı.Ne demiştik yaşam bir yolculuk bizler ise ona gerçek anlamını katan yolcular.Bu yolculuğu en derinden benimseyip,idrak edip,farkında olup, hissedip hissettirdiğimizde konumumuz değişir.Yaşamın artık seyircisi olmaktan uzaklaşıp yaşamımızın en yakın tanığı olan yolcular olmuşuzdur.